Rytm życia

Szczegóły

Utworzono: 28 czerwca 2017

Ostatnia aktualizacja: 2022-10-05

Kategorie: Blog osobisty

• Zgłoś

Opis

Początek końca.

Na początku nie było niczego. Nieprzebrana ciemność otaczająca wszystko co znasz i skrywająca to w mroku zapomnienia jak wnętrze czarnej dziury. Bez światła, dźwięku czy zapachu, zapachu skóry nagrzanej promieniami popołudniowego słońca. Tutaj słońce zginęło w czerni nieprzebranej pustki samotności i zostało zamknięte w głębokiej studni pełnej po brzegi braku nadziei na ratunek. W tym wszystkim On, dryfujący bezradnie w czerni rozpaczy niczym okruch wypalającej się gwiazdy w bezkresie kosmosu. Jego płomień gasł powoli zalewany sukcesywnie falami chłodu z otaczającej go bezdennej pustki. Nie widział sensu istnienia. Gdy zaczynał już tracić ostatki sił i nadziei pojawiła się Ona. Gwiazda sunąca po czarnym bezkresie. Jaśniała złotym blaskiem i zostawiała za sobą blado-błękitną poświatę. Była zupełnie inna od tego co znał, obca materia pędząca w mrok kosmicznej otchłani codzienności rozjaśniająca wszystko wkoło. Zatrzymała się nad nim. Jej promień padł na jego twarz, poczuł przyjemne ciepło. Nagłym przypływem sił uchwycił się owego promienia jak liny, niczym ratunku. Wyciągała go. Pomagała wydostać się z zastoju i bezradności. Im wyżej leciał ciągnięty przez jej ciepło tym więcej widział. Widział jak bijąca od niej poświata powoli wypełnia puste dotąd obszary jego świadomości. Nie poznane dotąd uczucia rozwijały się niczym kwiaty orzeźwione poranna rosą i ciepłem wschodzącego słońca. Czuł jak zdrętwiałe dotąd i zmarznięte dłonie łakną blasku jej światła, a skóra nabiera kolorytu i zapachu pięknego wakacyjnego dnia spędzonego na beztrosce. Mrok dookoła nich ustępował. Miliardy innych gwiazd i setki planet zaczęły pojawiać się wkoło. Ona prowadziła go do każdej z nich pokazując mu piękno tego czego jego serce jeszcze nie zaznało. Opowiadała mu jak wiele znaczy dla niej to, że jest tutaj z nią i może przed nim odrywać wspaniałość i ogrom kosmosu oraz poznawać wraz z nim jeszcze niezbadane jego zakątki. Była dla niego, a on dla niej. W pewnym momencie poczuł zmęczenie. Pęd z jakim się poruszali wyczerpał go i musiał odpocząć. Wylądowali na najbliższej planecie. Usiedli pod wielkim rozłożystym drzewem. Złożył głowę na jej kolanach i zapadł w sen. Śniło o światach jakie jeszcze są przed nimi i o miliardach lat wspólnej podróży. Scenariusze przelatywały przez jego głowę niczym komety pędzące po nocnym niebie. Widział we śnie spadającą gwiazdę, pomyślał życzenie. Otworzył oczy, chciał powiedzieć jej co mu się śniło. Nie zobaczył nic. Otaczała go nieprzenikniona ciemność. Siedział sam na małej skalnej wyspie pośrodku niczego. Brzeg skały omywały czarne fale zatracenia. Nie było jej. Zniknęła. Czy była tylko snem? Próbował zachować w pamięci jej obraz. Jej ciepło i oczy pełne blasku. Zatracił to. Przepadło. Nie czuł już jej nigdzie. Zimno zalewało mu ciało. Upadł na kolana. Zrezygnował. Znów był w punkcie wyjścia. Zebrał w sobie resztki sił i zaczął ją wołać. Odpowiedziało mu tylko echo. Poczuł lekkie ukłucie w klatce piersiowej. Zawołał ją znowu. Kolejny raz to samo uczucie. I kolejny i kolejny. Poczuł małą fale ciepła narastającą z każdym podtrzymywanym o niej wspomnieniem. Ale przecież jej nie było obok niego. Zniknęła zostawiając mu dar, jego własny mały płomień, iskrę, która odpowiednio wykorzystana będzie w stanie wzniecić pożar. Czuł pustkę po jej stracie, ale wiedział, że teraz w mroku jest wstanie sam rozświetlić sobie drogę i znaleźć wyjście ze studni pozornie bez dna. Był silniejszy mimo że utracił tak wiele.

Mam coś dla Ciebie.